Wincenty Wojtkiewicz

(1905-1968)

Po obronie pracy doktorskiej na Politechnice w Zurichu uzyskał w 1946 r. stopnień doktora nauk chemicznych. W 1949 r. powrocił do kraju i zorganizował w Politechnice Łodzkiej od podstaw Katedrę Technologii Barwnikow, ktorą kierował pełniąc kolejno funkcję docenta i profesora.

Wykładał chemię oraz technologię barwnikow i połproduktow na Wydziałach Chemicznym i Włokienniczym. Skompletował zespoł dydaktyczny i badawczy. Był autorem wiele skryptow i podręcznikow. Wspołpracował z przemysłem i jego zapleczem badawczym. Wpływał na kształtowanie planow rozwoju tego przemysłu. W kierowanych przez niego zespołach powstały liczne opracowania, ktorych znaczna część znalazła praktyczne zastosowanie. Doceniał znaczenie powiązania badań naukowych z możliwością ich wykorzystania w przemyśle.

Za swą działalność był odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Złotym Krzyżem Zasługi. Profesor Wincenty Wojtkiewicz zmarł przedwcześnie 31 stycznia 1968 roku.

źródło: Informator Chemika Kolorysty

Józef Meissner

(1902-1977)

Pracę zawodową rozpoczął w Zakładach Chemicznych „Boruta”, w Zgierzu, a następnie pracował kolejno w Zakładach Przemysłu Bawełnianego R. Biedermanna, w Łodzi, gdzie pracował do 1947 r., z przerwą wojenną, w czasie której pracował jako robotnik w farbiarni. Po wojnie zajmował kierownicze stanowiska w ZPB w Bielawie, a następnie ZPB im. S. Kunickiego w Łodzi skąd został powołany na stanowisko kierownika Działu Wykończalni w Dyrekcji Bawełny ówczesnego Centralnego Zarządu Przemysłu Włókienniczego. Równolegle z pracą zawodową poświęcał się działalności organizacyjnej i naukowej.

W latach 1947-1950 współorganizował Katedrę Wykończalnictwa w nowo powstającym Wydziale Włókienniczym Politechniki Łódzkiej. W latach 1950-53 był prodziekanem, następnie dziekanem Wydziału Włókienniczego, a w latach 1955-1956 prorektorem Politechniki Łódzkiej. Był Również Rektorem Wieczorowej Szkoły Inżynierskiej w Łodzi.

Obok wymienionych stanowisk prof. Józef Meissner pracował również w przemysłowych jednostkach naukowo-badawczych, głównie w latach 1949-1966 w Instytucie Włókiennictwa, zajmując między innymi stanowisko dyrektora ds. naukowo-badawczych. W 1972 roku przszedł na emeryturę, nadal pracując zawodowo, na części etatu, w różnych placówkach.

Aktywność społeczna i organizatorska prof. Józefa Meissnera wykraczała znacznie poza jego działalność zawodową. Między innymi od samego początku to jest od 1932 roku uczestniczył czynnie w pracach organizacji polskich chemików kolorystów. W latach 1965-1974 był Przewodniczącym Zarządu ówczesnego Polskiego Komitetu Kolorystyki. Uhonorowano Go licznymi odznaczeniami państwowymi i stowarzyszeniowymi. Był promotorem 18 zakończonych prac doktorskich i ponad 200 prac magisterskich i inżynierskich.

Profesor Józef Meissner zmarł w 1977 roku. Pozostaje w naszej pamięci jako życzliwy i towarzyski człowiek, wychowawca i przyjaciel wielu pokoleń chemików kolorystów.

źródło: Informator Chemika Kolorysty

Eugeniusz Klimek

(1934-2008)

Od sierpnia 1958 r. związał swoją karierę zawodową z przemyłem barwnikarskim, początkowo jako starszy asystent w Wytwórni Nr 9 w Bydgoszczy, a od grudnia tegoż roku w Zakładach Przemysłu Barwników „Boruta” w Zgierzu na Wydziale Barwników Kadziowych, najpierw jako mistrz, inżynier produkcji, technolog i kierownik laboratorium wydziałowego.

Jednocześnie rowijał swoją wiedzę w zakresie technologii produkcji oraz standaryzacji barwników kadziowych i zawiesinowych. W uznaniu jego wiedzy produkcyjnej w 1965 r. został przeniesiony do Zakładowego Laboratorium Kolorystycznego, a później do Zakładowego Laboratorium Badawczo-Interwencyjnego dla podjęcia prac badawczych. W 1974 r. został powołany na stanowisko Kierownika Wydziału Modernizacji i Rozwoju jako główny specjalista. W tym okresie brał czynny udział w projektowaniu wyposażenia w aparaturę Oddziału Barwników Zawiesinowych – Syntenowe II. Był aktywnym zwolennikiem postępu, nadzorował badania w zakresie wprowadzenia nowoczesnych metod suszenia barwników kadziowych i z zawiesinowych z zastosowaniem suszarek rozpyłowych duńskiej firmy Niro-Atomizer Anhydro. W połowie 1982 r., wskutek zmian organizacyjnych, został przeniesiony przez ówczesne kierownictwo Zakładów „Boruta” do Wydział Standaryzacji na stanowisko technologa, skąd w kwietniu 1985 r. odszedł do pracy w Ośrodku Badawczo-Rozwojowym Przemysłu Barwników i Półproduktów na stanowisko starszego specjalisty.

W okresie od 1 czerwca 1986 r. do 16 sierpnia 1990 r. oraz od 1 lipca 1992 r.do połowy stycznia 1994 r. był zatrudniony na prywatnym kontrakcie w indonezyjskich firmach barwnikarskich PT „Polkrik” Ltd. W Tangerangu oraz „Colorindo Aneka Chemicals” w Cikand – Jawa Barat, gdzie jako ekspert nadzorował standaryzację, technologię suszenia oraz technologie produkcji barwników zawiesinowych i reaktywnych. Po powrocie do kraju i po przejściu na emeryturę nie zaniechał działalności zawodowej i aktywnie pracował w formie farmaceutycznej „ICHEM”-Centrum Badawczo Produkcyjnym na Politechnice Łódzkiej. SW okresie 1996-1997 w gronie innych polskich inżynierów jako uznany ekspert w swojej dziedzinie podjął pracę w wytwórni barwników zawiesinowych „T&T” na Taiwanie. Po powrocie zaangażował się do pracy w firmach produkujących tynki szlachetne, m.in. w firmach „Estrelia” i „M.Market Decoration”, w których pracował do ostatnich dni.

W swojej działalności zawodowej interesował go problematyka interdyscyplinarna związana szeroko z syntezą, przetwarzaniem i zastosowaniem barwników oraz pigmentów do wielu zastosowań. Wynikiem wielkiej inwencji i wytrwałości w działaniu jest współautorstwo 6 patentów i 11 projektów racjonalizatorskich, z których wszystkie zostały wdrożone do praktyki przemysłowej. W uznaniu tych zasług został odznaczony srebrną i złotą odznaką zasłużonego racjonalizatora. Posiadał rzadką umiejętność stosowania bardzo rozległej wiedzy teoretycznej w praktyce. Za swoje osiągnięcia w 1977 r. otrzymał odznakę za zasługi dla ZOB „Boruta”, a w 1981 r. złotą odznakę „Za zasługi dla przemysłu chemicznego”.

Obok tak wielkiego zaangażowania w pracę zawodową, przez całe swoje dorosłe życie znajdował czas na pracę społeczną w gronie inżynierów i techników chemików-kolorystów. Był jednym z pionierów reaktywowania przedwojennej organizacji chemików-kolorystów, doprowadzenia do powołania Stowarzyszenia Polskich Chemików Kolorystów z siedzib w Łodzi oraz Fundacji Rozwoju Polskiej Kolorystyki, organizacji wspierającej działania Stowarzyszenia. Był jednym z inicjatorów przystąpienia Polskiego Komitetu Kolorystyki, a później Stowarzyszenia do Międzynarodowej Organizacji IFATCC. Inspirował otoczenie do jak najlepszej działalności, do podejmowania inicjatyw upamiętniających miniony czas i wybitnych ludzi, zasłużonych dla barwnikarstwa.

źródło: Informator Chemika Kolorysty

Józef Mielicki

(1922-2010)

Pracę zawodową rozpoczął w 1948 r. w Zakładach Przemysłu Barwników „Boruta”. Do 1951 roku był zatrudniony jako kierownik oddziału produkcyjnego. Następnie w latach 1952-74 jako pracownik naukowo-badawczy w Instytucie Przemysłu Organicznego Oddział w Zgierzu, przekształconym później w Ośrodek Badawczo Rozwojowy Przemysłu Barwników w Zgierzu, zajął się syntezą barwników. W 1974 roku rozpoczął pracę na Politechnice Łódzkiej gdzie został docentem w Instytucie Fizyki Włókna i Chemicznej Obróbki Włókna. Prowadził tam wykłady z zakresu chemicznej obróbki włókna i nauki o barwie. Był wychowawcą nowego pokolenia polskich wykończalników, promotorem 3. prac doktorskich i 125. prac dyplomowych, oraz autorem 15. patentów i 104. publikacji, podręcznika „Zarys chemicznej obróbki włókna” oraz współautorem 3. pozycji książkowych z zakresu aplikacji barwników. Szczególnie cenna jest jego działalność popularyzatorska w zakresie wiedzy o fizjologii widzenia barw i obiektywnym pomiarze barw. Jego opracowanie „Zarys wiadomości o barwie”, wydane przy wsparciu Fundacji Rozwoju Polskiej Kolorystyki, wzbudziło zainteresowanie nie tylko chemików kolorystów, lecz także specjalistów z różnych dziedzin posługujących się obiektywną oceną barwy.

Za swoją działalność naukową został odznaczony w 1996 roku Złotym Krzyżem Zasługi. Dla grona polskich kolorystów Józef Mielicki był autorytetem w pracy zawodowej i społecznej. Był on aktywnym działaczem stowarzyszeń polskich kolorystów. Od 1983 roku przez 16 lat pełnił funkcję przewodniczącego Polskiego Komitetu Kolorystyki. Był również nieprzerwanie aktywny w powołanym później Stowarzyszeniu Polskich Chemików Kolorystów. Uznany został za Honorowego Członka tej organizacji. Był inicjatorem wielu nowych form działalności statutowej. Wielokrotnie występował z referatami na seminariach szkoleniowych oraz publikował niezwykle ciekawe artykuły w „Informatorze Chemika Kolorysty”. Za swą działalność dla społeczności polskich kolorystów został wyróżniony Medalem im. Profesora Edmunda Nekanda Trepki nadawanym przez Stowarzyszenie Polskich Chemików Kolorystów. Otrzymał również Srebrną Odznakę Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Przemysłu Chemicznego i Złotą Odznakę Naczelnej Organizacji Technicznej oraz Odznakę Honorową Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Przemysłu Chemicznego, a w 1980 r. został wpisany do „Księgi Pamięci Zasłużonych Chemików Oddziału Łódzkiego” tego Stowarzyszenia.

Józef Mielicki był wychowawcą i opiekunem młodszego pokolenia polskich kolorystów. Był traktowany za ojca współczesnej kolorystyki i za takiego się sam uważał. W pamięci pozostaje zwrot, jakim rozpoczął jedno ze swoich barwnych przemówień na corocznych spotkaniach kolorystów: „Dzieci moje…”.

Odszedł od nas Człowiek o wielkim sercu, prawy i szlachetny, zawsze pogodny i życzliwy ludziom, wychowawca wielu pokoleń inżynierów kolorystów Politechniki Łódzkiej. Rodzina polskich kolorystów żegna ze smutkiem wybitnego chemika kolorystę i przyjaciela Józefa Mielickiego.

źródło: Informator Chemika Kolorysty